بهترین جاذبه‌های گردشگری سیب و سوران

بهترین جاذبه‌های گردشگری سیب و سوران کجاست؟ سیب و سوران یکی از شهرستان‌های زیبا در جنوب شرقی استان سیستان و بلوچستان است که مسافران زیادی را به جاذبه‌های تاریخی خود جذب می کند. اگر قصد سفر به جنوب ایران را دارید، با این مقاله از سرچینجا همراه باشید تا با بهترین جاذبه‌های گردشگری سیب و سوران آشنا شوید.

معرفی بهترین جاذبه‌های گردشگری سیب و سوران

بیش از 92 اثر تاریخی در سیب و سوران وجود دارد که 20 اثر از این تعداد به ثبت رسیده است. آثار تاریخی فراوانی در این منطقه وجود دارد که قلعه خشتی و گلی سب به عنوان یکی از مرتفع ترین بناهای کشور با قابلیت ضد زلزله از مهمترین این آثار است.صنایع دستی مختلف از جمله حصیر بافی، سوزن دوزی، سکه دوزی و گلیم بافی از جذابیت های دیگر شهرستان سیب و سوران است. در ادامه مطلب همراه سرچینجا باشید تا با جاهای دیدنی سیب و سوران بیشتر آشنا شوید.

قلعه سب

زیباترین و سالم ترین قلعه ای است که از دوران اسلامی سیستان و بلوچستان به جا مانده است. آیینه تمام نمای این قلعه که حاکمان صفویه و بعد از آن ها است، از جمله 27 بنای تاریخی استان است که هنوز پابرجاست. قلعه سب در اوایل قرن دوازدهم هجری مرکز حکمرانی حاکم محلی بوده است. نام قلعه “سب” از نام روستای “سیب” به معنی جایگاهی که در آن آب روان است، گرفته شده است. این واژه به طایفه های کهن در سراوان هم اطلاق می شود.

کوه بیرک

کوه بیرک شهرستان سیب وسوران و ارتفاعات اطراف آن،از مناظر دیدنی و جاذبه های گردشگری این شهرستان است، منطقه حفاظت شده جنگلی بیرک مکانی مناسب برای رویش گیاهان دارویی درمنه، آویشن گلدر و انواع گیاهان است.همچنین این کوه زیستگاه اصلی پلنگ ایرانی می باشد،کوه های سربه فلک کشیده این منطقه به مأمن امنی برای انواع پرندگان و حیوانات وحشی تبدیل شده است.

قلعه کنت

یکی از مهم ترین آثار باستانی روستای کنت قلعه ای است که در ۱۵ کیلومتری بخش هیدوچ و در ۴۵ کیلومتری شهر سیب وسوران قرار دارد. قلعه «کنت» متعلق به دوره افشاریه می باشد. این قلعه روی صخره های طبیعی در سه طبقه ساخته شده است و ورودی آن در قسمت جنوبی قلعه حدود ۱۳متر از سطح زمین فاصله دارد.

این قلعه توسط مردم عادی و با زور حاکم قدیم در سه طبقه ساخته شده است. که طبقه اول مخصوص غلامان وکنیزان و محل اسطبل اسب نگاه داری گاو و گوسفند های حاکم بوده است.

طبقه دوم وسوم آن حاکم و اقوامش زندگی می کردند. مردم عادی حق زندگی در قلعه را نداشتند این قلعه از خشت وگل خام ساخته شده است.

ناگفته نماند که این بنا بر روی یک تپه ساخته شده است ومردم خشت هارا از پائیین تپه با خر یا اسب به بالای تپه می بردند و جه بسا ان مردمانی که هیچ وسیله برای بار بردن نداشتند خشت هایی باابعاد ۴۰در۴۰ را بر پشت خم شده خود گذاشته و به بالا ی تپه می بردند.

مردم در یک صف بزرگ طویل ایستاده بودنند وموادو مصالح را دست به دست به محل کار می بردند تا کارشان زودتر تمام شودودر صورت کوتاهی توسط حاکم وقت تنبیه می شدند.این قلعه در زمینی با مساحت ۹۷۰ متر وزیر بنای ۸۴۰متر ساخته شده است.

چشمه های آب درمانی پیر گیابان

یکی از مکان هایی که معمولا سالانه افراد بی شماری جهت درمان امراض پوستی به این مکان مسافرت می کنند، چشمه های آب درمانی «پیر گیابان» در سیب و سوران است.این چشمه ها در دو دهنه کنار هم در تمامی سال های ترآبی و خشک سالی به صورت یکسان فعال هستند که سالانه ده ها نفر جهت مداوای امراض پوستی به این مکان مراجعه می کنند.این چشمه ها با توجه به اینکه در کنار هم قرار دارند اما دارای خواص متفاوتی هستند، به طوری که ابتدا بیمار در یکی از این چشمه ها خود را با آب غسل داده و سپس در چشمه دیگر به صورت کامل آب تنی می کند.

دره شیری

امروزه شیری اسم مکانی مسکونی در کوه پایه بیرک شناخته می شود که بیشتر عشایر در آن منطقه سکنا دارند هستند.

در گذشته های بسیار دور ساکنین این دره برای در امان ماندن از هر گونه حمله و تجاوز دو شیر شرزه را جهت نگبانی در ورودی این دره با حفر سوراخ هایی عمیق و بزرگ در دل تخته سنگ آنها را غل و زنجیر زده اند.

امروز تنها چیزی که از این واقع بجا مانده است سوراخ های حفر شده در دوطرف این دره هست که در موازای همدیگر قرار گرفته اند و مردمانی که این جریان را سینه به سینه نقل کرده اند.

تپه ای که اجنه از آن نگهبانی می کند

روستای آپاتان در ۱۰ کیلومتری شهرستان سیب و سوران قرار دارد که در نزدیکی این روستا تپه شنی وجود دارد که میان‌ بومیان منطقه به «ریگ زرگران» معروف است.در خصوص این تپه داستان های متفاوتی توسط بومیان منطقه روایات می شود، مشهور ترین روایت این است که گفته می‌شود به هر میزان ریگ که از این تپه برداشته شود،  همان ریگ ها پس از مدتی ناپدید و به محل اصلی خود باز می گردند.اکثر زرگران منطقه در گذشته برای ساخت گوشواره های محلی (در) از ریگ های این تپه استفاده می کردند که پس از گذشت زمان این تپه به تپه ریگ زرگران شهرت یافته است.